(İnsanların ön yargı, bilgisiz eleştiri ve yargısız infaz huylarına yönelik paylaşıyorum bu klasik "Ressam - Çırak" hikayesini...)
Usta bir ressamın öğrencisi (çırağı) eğitimini tamamlamış. Ustası ile vedalaşmak üzere yanına gitmiş. Geçen güzel eğitim günlerini konuştuktan sonra büyük usta, onu uğurlarken çırağı "Efendim, ben kendimi nasıl kabul ettireceğim? İnsanlar sanatımı sever mi acaba?" diye sormuş. Usta ressam çırağına gözlerini süzerek bir müddet baktıktan sonra "Yaptığın son resmi, şehrin en kalabalık meydanına koymanı istiyorum" demiş. "Resmin yanına bir de kırmızı kalem bırak. İnsanlara, resmin beğenmedikleri yerlerine bir çarpı koymalarını rica eden bir yazı iliştirmeyi de unutma" diye eklemiş. Çırak ustasının dediğini yapmış. Son resmini şehrin en kalabalık yerine koymuş. Not ve kalemi de resmin yanına bırakmış.
Öğrenci, bir kaç gün sonra resme bakmaya gitmiş. Resmin çarpılar içinde olduğunu görmüş. Üzüntüyle ustasının yanına dönmüş. Usta ressam, üzülmeden yeniden resme devam etmesini tavsiye etmiş.
Öğrenci yeniden başka bir resim yapmış. Usta, yine resmi şehrin en kalabalık meydanına bırakmasını istemiş. Fakat bu kez yanına bir palet dolusu çeşitli renklerde boya ile bir kaç fırça koymasını söylemiş.
Yanına da, insanlardan beğenmedikleri yerleri düzeltmesini rica eden bir not bırakmasını istemiş. Öğrenci ustasının dediğini yapmış. Birkaç gün sonra tekrar resme bakmaya gittiğinde görmüş ki resmine hiç dokunulmamış. Sevinçle ustasına koşmuş.
Usta ressam şöyle demiş:
"İlkinde, insanlara fırsat verildiğinde ne kadar acımasız bir eleştiri sağanağı ile karşılaşılabileceğini gördün. Hayatında resim yapmamış insanlar dahi gelip senin resmini karaladı. İkincisinde ise, onlardan müspet, yapıcı, olumlu olmalarını istedin. Yapıcı olmak eğitim gerektirir. Gördüğün gibi hiç kimse bilmediği bir konuyu düzeltmeye cesaret edemedi. Öyleyse,ne yaptığını bilmeyen insanlardan beklememelisin çünkü alamazsın."
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder