Mâlik bin Dinar ve Çocuk

Malik bin Dinar Hazretleri, bir gün, bir sabîye ( küçük çocuğa ) rastlamış. Çocuk toprak ile oynuyormuş. Bazen gülüyor ve bazen de ağlıyormuş.

Bu durum Malik bin Dinar'dan şöyle naklediliyor: 

- İçime o çocuğa selam vermek doğdu. Nefsim kibirlenip selam vermekten vazgeçti. Ben nefsime şöyle seslendim: "Ey nefsim! Peygamber efendimiz S.A.V. Hazretleri küçük ve büyük herkese selam verirdi. Sende bu çocuğa selam ver!"

Ve O çocuğa selam verdim.

Çocuk:

- Ve aleykümselam ve rahmetullahi ve berekatuhu, Ey Malik bin Dinar, dedi.

Sordum:

- Beni nereden tanıdın? Daha önce beni görmüşlüğün yoktu?

Çocuk:

- Melekut aleminde ruhum, senin ruhunla karşılaştı. Ölmeyen ve sürekli hayy olan Allahu Teala bizleri tanıştırdı, dedi

Ben ona sordum:

- Akıl ile Nefsin arasındaki fark nedir?

Çocuk:

- Nefsin, seni bana selam vermekten alıkoyandır. Aklın ise seni selam vermeye teşvik eden ve zorlayandır, dedi.

Yine sordum:

- Senin halin nedir? Niye bu toprakla oynuyorsun?

Çocuk:

- Çünkü biz Topraktan yaratıldık; yine ona döndürüleceğiz! dedi.

Yine sordum:

- Bazen gülüyor ve bazen de ağlıyorsun?

Çocuk:

- Evet! Rabbimin azabını hatırladığımda ağlıyorum; rahmetini hatırladığımda ise gülüyorum, dedi.

Ben sordum:

- Evladım! Senin ne günahın var ki?

Çocuk şöyle bir cevap verdi:

- Ey Malik bin Dinar! Böyle söyleme! Görmüyor musun büyük odunları tutuşturmak için, önce küçük odunları tutuşturuyorlar!