Vaktiyle dervişin biri berbere gitmiş. Berberden saçını dibinden kazımasını, sakal ve bıyığını kısaltmasını istemiş. Derviş tereddütsüz bir şekilde berber koltuğuna oturmuş ve:
- "Vur usturayı berber efendi!" demiş.
Berber, dervişin saçlarını kazımaya başlamış. Berber dervişin başının sağ tarafını tamamen kazımış. Tam diğer tarafa usturayı vuracakken, yağız mı yağız, bıçkın mı bıçkın bir kabadayı girmiş içeri. Doğruca dervişin yanına gitmiş, başının kazınmış kısmına okkalı bir tokat atarak:
- "Kalk bakalım kabak, kalk da tıraşımızı olalım!" diye kükremiş.
Dervişlik bu... Sövene dilsiz, vurana elsiz olmak gerek. Ses çıkarmamış. Biraz çaresiz, biraz mütevekkil usulca kalkmış yerinden. Berber, bu gariban müşterisine karşı mahcup olmakla beraber kabadayının pervâsızlığından da korkmuş fakat ses çıkaramamış.
Kabadayı koltuğa oturmuş, berber tıraşa başlamış. Fakat küstah kabadayı, tıraş esnasında da boş durmamış; sürekli aşağılamış dervişi, alay etmiş: "Kabak aşağı, kabak yukarı!.."
Nihayet tıraş bitmiş, kabadayı dükkândan çıkmış. Henüz birkaç metre gitmemişti ki, gemden boşanmış bir at arabası, yokuştan aşağı hızla kabadayının üzerine doğru geliyormuş. Kabadayı şaşkınlıkla yol ortasında kalakalmış. Derken, iki atın ortasına denge için yerleştirilen uzun sivri demir, kabadayının karnına batıvermiş. Kaşla göz arasında babayiğit kabadayı oracığa yığılıp kalmış, ruhunu teslim etmiş.
Herkes bir anda olup biten bu olayın hayret ve şaşkınlığı içine düşmüş. Berber de şok olmuş; bir manzaraya, bir dervişe bakıyormuş. Dervişin beddua ettiğini düşünmüş gayr-i ihtiyarî sormuş:
- "Biraz ağır olmadı mı derviş efendi?"
Derviş mahzun, düşünceli cevap vermiş:
- "Vallâhi gücenmedim ona. Hakkımı da helâl etmiştim. Gel gör ki, kabağın bir de sâhibi var. O gücenmiş olmalı!"
***
Olsun be aldırma yaradan yardır.
Sanma ki zalimin ettiği kârdır.
Mazlumun ahı indirir şâhı,
Her şeyin bir vakti vardır.
(Yunus Emre)
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder